Bhagavad Gita: Chapter 5, Verse 8-9

BG 5.8-9: కర్మ యోగములో దృఢ సంకల్పంతో స్థితులై ఉన్న వారు - చూస్తున్నప్పుడూ, వింటున్నప్పుడూ, స్పృశిస్తున్నప్పుడు, వాసన చూస్తున్నప్పుడూ, కదులుతున్నప్పుడూ, నిద్రిస్తున్నప్పుడూ, శ్వాస క్రియలప్పుడూ, మాట్లాడుతున్నప్పుడూ, విసర్జిస్తున్నప్పుడూ, స్వీకరిస్తున్నప్పుడూ, కన్నులు తెరుస్తున్నప్పుడూ, మూస్తున్నప్పుడూ – ‘చేసేది నేను కాదు’ అన్ని ఎల్లప్పుడూ భావింతురు. ప్రాకృతిక ఇంద్రియములే వాటి వాటి విషయములలో కదులుతున్నట్లు, దివ్య ఆధ్యాత్మిక జ్ఞానంతో గ్రహిస్తారు.

మనం ఎప్పుడైనా గొప్ప విషయం సాధిస్తే, మనమే ఏదో గొప్ప పని చేసినట్టు గర్వపడుతాము. ఈ కర్తృత్వ భావనతో వచ్చే గర్వము, ప్రాపంచిక దృక్పథాన్ని దాటి పోవటానికి ఉన్న పెద్ద అడ్డంకి. కానీ, భగవత్ దృక్పథంలో ఉన్న కర్మయోగులు ఈ అడ్డంకిని సునాయాసముగా అధిగమిస్తారు. పరిశుద్ధమొనర్చుకున్న బుద్ధితో వారు తమని తాము శరీరం కంటే వేరుగా చూస్తారు, కాబట్టి తమ శారీరక క్రియలను తమకు ఆపాదించుకోరు. శరీరము, భగవంతుని యొక్క భౌతిక/ప్రాకృతిక శక్తితో తయారు చేయబడినది. కాబట్టి వారు చేసే అన్ని పనులు భగవత్ శక్తి ద్వారా చేయబడినట్లు భావిస్తారు. వారు ఈశ్వర సంకల్పానికి శరణాగతి చేసారు కాబట్టి తమ మనోబుద్ధులకు, ఆయన దివ్య సంకల్పం అనుగుణంగా ప్రేరణ పొందటానికి భగవంతునిపైనే ఆధార పడతారు. ఈ విధంగా, భగవంతుడే అన్ని పనులు చేస్తున్నాడనే భావనలో దృఢంగా స్థితులై ఉంటారు.

ఈ ప్రకారంగా, వసిష్ఠ మహాముని శ్రీ రామచంద్ర ప్రభువుకి ఇలా ఉపదేశించాడు:

కర్తా బహిర్కర్తాంతర్లోకే విహర రాఘవ (యోగ వసిష్ఠ)

‘ఓ రామా, బాహ్యంగా కర్మలను శ్రద్ధతో ఆచరించుము, కానీ లోన మాత్రం నిన్ను నీవు అకర్తగా మరియు భగవంతుడే నీ చర్యలకు ప్రధాన కర్తగా భావించుట అభ్యాసం చేయుము.’ ఈ భగవత్ దృక్పథంలో, కర్మ యోగులు తమని తాము భగవంతుని చేతిలో పనిముట్లగా భావిస్తారు. ఈ దృక్పథంలో పని చేయటం వలన కలిగే పరిణామాలను శ్రీ కృష్ణుడు తదుపరి విశదీకరిస్తున్నాడు.