17వ అధ్యాయము: శ్రద్ధా త్రయ విభాగ యోగము

పదునాలుగవ అధ్యాయములో, శ్రీ కృష్ణుడు భౌతిక ప్రకృతి యొక్క త్రిగుణములను వివరించి ఉన్నాడు మరియు అవి మనుష్యులను ఏవిధంగా ప్రభావితం చేస్తాయో కూడా చెప్పాడు. ఈ పదిహేడవ అధ్యాయములో, ఈ త్రిగుణముల యొక్క ప్రభావము గురించి మరింత విస్తారముగా వివరిస్తున్నాడు. మొదటిగా, విశ్వాసము/శ్రద్ధ అనే విషయం గురించి వివరిస్తూ, ఎవ్వరూ కూడా విశ్వాస రహితముగా ఉండరు అని చెప్తున్నాడు, ఎందుకంటే అది మానవ నైజం యొక్క విడదీయలేని భాగము. కానీ, వారివారి మనస్తత్వం బట్టి, జనుల యొక్క విశ్వాసము (faith) అనేది, సాత్త్విక, రాజసిక, లేదా తామసిక రంగును కలిగిఉంటుంది. వారికి ఏ రకమైన విశ్వాసము ఉంటుందో వారి జీవితం కూడా ఆ రకంగానే ఉంటుంది. జనులకు ఆహారం పట్ల కూడా వారివారి గుణములకు అనుగుణంగానే మక్కువ ఉంటుంది. శ్రీ కృష్ణుడు ఆహారాన్ని మూడు రకాలుగా వర్గీకరిస్తూ, మనపై వీటి యొక్క ప్రభావాన్ని వివరిస్తున్నాడు. ఆ తరువాత, కృష్ణుడు యజ్ఞముల గురించి చెప్తూ, ఈ మూడు ప్రకృతి త్రిగుణములలో, యజ్ఞములు వేర్వేరు రకాలుగా ఏ విధంగా ఉంటాయో వివరిస్తాడు. ఆ తర్వాత ఈ అధ్యాయము 'తపస్సు' అనే విషయం వైపు వెళుతుంది మరియు శరీర తపస్సు, వాక్ తపస్సు మరియు మనోతపస్సు లను వివరిస్తుంది. ఈ మూడు తపస్సులు సత్త్వ-రజ-తమో గుణములచే ప్రభావితం అయినప్పుడు అవి వేర్వేరు స్వరూపములలో మారతాయి. ఆ తరువాత 'దానము' అనే విషయం చర్చించబడుతుంది, మరియు దాని యొక్క మూడు రకాల విభాగములు వివరించబడుతాయి.
చివరగా, శ్రీ కృష్ణుడు త్రి-గుణములకు అతీతముగా వెళ్లి, ‘ఓం తత్ సత్’ అన్న పదముల యొక్క ప్రాముఖ్యత మరియు అర్థమును వివరిస్తాడు; ఇది పరమ సత్యము యొక్క విభిన్న అస్తిత్వములను సూచిస్తుంది. ‘ఓం’ అంటే, ఈశ్వరుని నిరాకార తత్త్వమును సూచిస్తుంది; ‘తత్’ అంటే, పరమేశ్వరుని కొరకు చేసే కార్యములు మరియు కర్మ-కాండలను పవిత్రం చేయటానికి ఉచ్చరించబడుతుంది. ‘సత్’ అంటే, నిత్య సనాతన శుభకరము మరియు మంగళము. ఈ మూడు కలిపి అన్నప్పుడు ఒక అలౌకిక సర్వోత్కృష్టతను కలిగిస్తాయి. శాస్త్ర నియమాలను పట్టించుకోకుండా చేయబడే యజ్ఞము, తపస్సు మరియు దానముల యొక్క నిరర్థకతని వివరిస్తూ ఈ అధ్యాయం ముగుస్తుంది.