Bhagavad Gita: Chapter 13, Verse 8-12

BG 13.8-12: பணிவு; பாசாங்குத்தனத்திலிருந்து விடுதலை; அகிம்சை; மன்னிப்பு; எளிமை; குருவிற்கு சேவை; உடல் மற்றும் மனத்தின் தூய்மை; உறுதியான தன்மை; சுய கட்டுப்பாடு; உணர்வுகளின் பொருள்களை நோக்கிய அக்கறையின்மை; அகங்காரம் இல்லாதது; பிறப்பு, நோய், முதுமை, இறப்பு ஆகிய தீமைகளை நினைவு கூறுவது; பற்றுதலில் இருந்து விடுதலை; வாழ்க்கைத் துணை, குழந்தைகள், வீடு மற்றும் பலவற்றுடன் பற்றுதல் கொள்ளாதது; வாழ்க்கையில் விரும்பத்தக்க மற்றும் விரும்பத்தகாத நிகழ்வுகளுக்கு மத்தியில் சமமான எண்ணம்; என் மீது நிலையான மற்றும் பிரத்தியேக பக்தி; தனிமையான இடங்களை விரும்புவது மற்றும் உலக சமூகத்தின் மீதான வெறுப்பு; ஆன்மீக அறிவில் நிலைத்தன்மை; மற்றும் முழுமையான உண்மையின் தத்துவ நாட்டம் - இவை அனைத்தையும் நான் அறிவு என்று அறிவிக்கிறேன், அதற்கு முரணானதை நான் அறியாமை என்று அழைக்கிறேன்.

க்ஷேதி¹ரம் மற்றும் க்ஷேத்¹ரஞ்ஞனை பற்றிய அறிவைப் பெறுவது வெறும் அறிவுசார் பயிற்சி அல்ல. ஒருவருடைய குணாதிசயத்தில் எந்த மாற்றமும் இல்லாமல் வளர்க்கக்கூடிய புத்தக அறிவைப் போலல்லாமல், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் சொல்லும் ஆன்மீக அறிவுக்கு இதயத்தைத் தூய்மைப்படுத்த வேண்டும். (இங்கே, இதயம் என்பது உடல் உறுப்பைக் குறிக்கவில்லை. மனம் மற்றும் புத்தியின் உள் கருவியும் சில சமயங்களில் இதயம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.) இந்த ஐந்து வசனங்கள் ஒருவரின் வாழ்க்கையை தூய்மைப்படுத்தி, ஒளியால் ஒளிரச் செய்யும் நற்பண்புகள், பழக்கவழக்கங்கள், நடத்தைகள் மற்றும் அணுகுமுறைகளை விவரிக்கின்றன.

அடக்கம்: அழகு, புத்திசாலித்தனம், திறமை, வலிமை போன்ற நமது தனித் களத்தின் பண்புகளைப் பற்றி நாம் பெருமிதம் கொள்ளும்பொழுது, ​​இந்த எல்லா பண்புகளையும் கடவுள் நமக்கு அளித்துள்ளார் என்பதை மறந்து விடுகிறோம். அகந்தையானது நமது உணர்வை கடவுளிடமிருந்து விலக்குகிறது. சுய-உணர்தலுக்கான பாதையில் இது ஒரு பெரிய தடையாக உள்ளது, ஏனெனில் இது மனம் மற்றும் புத்தியின் தன்மைகளை பாதித்து முழுத் களத்தையும் மாசுபடுத்துகிறது.

பாசாங்குத்தனத்திலிருந்து விடுதலை: நயவஞ்சகர் ஒரு செயற்கையான வெளிப்புற ஆளுமையை உருவாக்குகிறார். ஒரு நபர் உள்ளிருந்து குறைபாடுள்ளவர், ஆனால் வெளியில் திறமையின் முகப்பை உருவாக்குகிறார். துரதிர்ஷ்டவசமாக, நல்லொழுக்கங்களின் வெளிப்புற காட்சி மேல் பூச்சு மற்றும் காலியான வெற்று வெளி காட்சியே.

அகிம்ஸை: அறிவை வளர்ப்பதற்கு எல்லா உயிர்களிடத்தும் மரியாதை தேவை. இதற்கு அகிம்சை பயிற்சி தேவை. எனவே வேதம் கூறுகிறது: ஆத்¹மனஹ ப்¹ரதி¹கூ¹லானி ப¹ரேஶாம் ந ஸமாச¹ரேத்¹ 'மற்றவர்களிடமிருந்து சில நடத்தைகளை நீங்கள் விரும்பவில்லை என்றால், நீங்களும் அவர்களுடன் அவ்வாறு நடந்து கொள்வதை தவிர்க்கவும்.' பைபிள் அதையே கூறுகிறது: 'மற்றவர்கள் உங்களுக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்புகிறீர்களோ அதையே அவர்களுக்குச் செய்யுங்கள்.' மாத்யூ (7:12)

மன்னிப்பு: ஒருவரைத் துன்புறுத்தியவர்களிடம் கூட மன்னிப்பைக் கடைப்பிடிப்பதன் சுதந்திரம்; மற்றவருக்கு கேடுவிளைவிக்கும் எண்ணங்கள் மற்றவருக்கு தீங்கு விளைவிப்பதை காட்டிலும் தீங்கு நினைப்பவருக்கு கேடு விளைவிக்கும். மன்னிப்பைக் கடைப்பிடிப்பதன் மூலம், பாகுபாடு உள்ள ஒருவர் மனதில் உள்ள எதிர்மறைகளை வெளியேற்றி அதைத் தூய்மைப்படுத்துகிறார்.

எளிமை: இது சிந்தனை, பேச்சு மற்றும் செயலில் சிந்தனையில் நேர்மையான வஞ்சகம், பொறாமை, வக்கிரம் மற்றும் பிற எதிர்மறை எண்ணங்கள் இல்லாததை உள்ளடக்கியது. நேரான பேச்சு என்பது கேலி, தணிக்கை, வதந்திகள் மற்றும் ஒப்பனை இல்லாததை அற்றது இதுசெயல் நேர்மை எளிமையான வாழ்க்கை, நேர்மையான நடத்தை, முதலியவற்றை உள்ளடக்கியது.

குருவின் சேவை: குருவிடமிருந்து ஆன்மீக அறிவு பெறப்படுகிறது. இந்த தெய்வீக அறிவை வழங்குவதற்கு, சீடருக்கு குருவிடம் அர்ப்பணிப்பு மற்றும் பக்தி மனப்பான்மை இருக்க வேண்டும். குருவுக்கு சேவை செய்வதன் மூலம், சிஷ்யர் பணிவு மற்றும் அர்ப்பணிப்பை வளர்த்துக் கொள்கிறார், இது குரு சீடருக்குஅறிவை வழங்க உதவுகிறது. ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனிடம் 4.34 வசனத்தில் விளக்கினார்: 'ஆன்மிக குருவை அணுகி உண்மையைக் கற்றுக்கொள். பயபக்தியுடன் அவரிடம் விசாரித்து அவருக்கு சேவை செய். அத்தகைய ஞானம் பெற்றவர் உண்மையைக் கண்டதால் உனக்கு அறிவை வழங்க முடியும்.'

உடல் மற்றும் மனதின் தூய்மை: தூய்மை என்பது அகத்திலும் புறத்திலும் இருக்க வேண்டும்.
ஶாண்டி³ல்ய உபநிஷத³ம் கூறுகிறது: ஶௌச¹ம் நாம த்³விவித⁴ம்-பா³ஹ்யமந்த¹ரம் சே¹தி¹ (1.1). ‘இரண்டு வகையான தூய்மைகள் உள்ளன- உள் மற்றும் வெளி.’ வெளிப்புறத் தூய்மை நல்ல ஆரோக்கியத்தைப் பேணுவதற்கும், ஒழுங்குமுறையை வளர்ப்பதற்கும், மற்றும் மனதை குழப்பம் அற்றதாக ஆக்குவதற்கும் உதவுகிறது. ஆனால் மனத்தூய்மை என்பது அதைவிட முக்கியமானது மற்றும் அனைத்து தூய்மையான கடவுளின் மீது மனதை செலுத்துவதன் மூலம் அடையப்படுகிறது. ஜகத்குரு ஸ்ரீ கிருபாலுஜி மகாராஜ் கூறுகிறார்:

மாயாதீ⁴ன் மலின் மன, அனாதி³ கா¹லின்,

ஹரி விரஹானல தோ⁴ய ஜல, க¹ரு நிர்மல ப³னி தீ³ன

(ப⁴க்¹தி¹ ஶத¹க் வசனம் 79)

'பொருள் மனம் முடிவற்ற வாழ் நாட்களாக அழுக்காக உள்ளது. மிகுந்த மனத்தாழ்மையைக் கடைப்பிடித்து கடவுளுக்கான ஏக்கத்தின் நெருப்பில் அதைத் தூய்மைப்படுத்துங்கள்.'

உறுதி: சுய அறிவு மற்றும் கடவுள்-உணர்தல் ஒரு நாளில் அடையக்கூடிய இலக்குகள் அல்ல. உறுதியானது இலக்கை அடையும் வரை பாதையில் தொடர்ந்து நிலைத்திருப்பது. வேதம் கூறுகிறது: ச¹ரைவைதே¹ ச¹ரைவதே¹, ச¹ரன் வை மது⁴ விந்த³தி¹ 'முன்னோக்கி நகர்ந்து கொண்டே இரு. தொடர்ந்து முன்னேறுங்கள். கைவிடாதவர்கள் கடைசியில் தேனைப் பெறுவார்கள்.

சுயக்கட்டுப்பாடு: மனதையும் புலன்களையும் உலக இன்பங்களுக்குப் பின் ஓடவிடாமல் தடுப்பதுதான் மனதையும் புத்தியையும் தூய்மைப்படுத்துகிறது. சுயக்கட்டுப்பாடு ஒருவரின் உயிர்ச்சக்தியை இன்பத்தின் மூலம் சிதறடிப்பதைத் தடுக்கிறது.

புலன்களின் பொருள்கள் மீதான அக்கறையின்மை: இது மேலே குறிப்பிட்டுள்ள சுயக்கட்டுப்பாட்டைக் காட்டிலும் உயர்ந்த நிலையாகும், அதில் நாம் பலத்தால் நம்மைக் கட்டுப்படுத்துகிறோம். விரக்தி என்பது அது கடவுளை உணரும் பாதையில் தடையாக இருக்கிற புலன் இன்பங்களில் ருசி இல்லாதது,

அஹங்காரம் இல்லாதது: அஹங்காரம் என்பது 'நான்', 'நான்' மற்றும் 'என்னுடையது' பற்றிய நனவான விழிப்புணர்வு. இது உடல் மட்டத்தில் இருப்பதால், உடலுடன் சுயத்தை அடையாளம் கண்டுகொள்வதன் மூலம் எழுகிறது என்பதால் இது அறிவியலாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது. இது அஹம் சேதனா (தன்னுடைய உணர்விலிருந்து எழும் பெருமை) என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. கடவுளை நம் இதயங்களுக்குள் அழைக்க, நாம் சுயத்தின் பெருமையிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று அனைத்து ஆன்மீகவாதிகளும் ஆணித்தரமாக அறிவிக்கிறார்கள்.

ஜப³ மை தா² த¹ப³ ஹரி நாஹி அப்³ ஹரி ஹை, மே நாஹி

ப்¹ரேம் க³லீ அதி¹ ஸாங்க¹ரீ, யா மே த்³வே ந ஸமாஹீன்

(துறவி க¹பீ³ர்)

‘நான்’ இருந்தபொழுது கடவுள் இல்லை; இப்பொழுது கடவுள் இருக்கிறார், 'நான்' இல்லை. தெய்வீக அன்பின் பாதை மிகவும் குறுகியது; அதில் 'நான்' மற்றும் கடவுள் ஆகிய இரண்டிற்கும் இடம் இல்லை.’

ஞான யோகம் மற்றும் அஷ்டாங்க யோகத்தின் பாதையில், தன்னுடைய உணர்விலிருந்து (அஹம் சே¹த¹னா) எழும் பெருமையில் இருந்து விடுபடுவதற்கு விரிவான பயிற்சிகள் உள்ளன. ஆனால் பக்தியோகத்தின் பாதையில், அது மிக எளிமையாக அகற்றப்படுகிறது. அஹம் (தன்னுடைய உணர்வு) என்பதற்கு முன்னால் தாஸ் (வேலைக்காரன்) என்ற உணர்வை சேர்த்து, அதை தாஸோஹம் (நான் கடவுளின் வேலைக்காரன்) ஆக்குகிறோம். இப்பொழுது 'நான்' தீங்கு விளைவிப்பதில்லை, மேலும் சுய-உணர்வு கடவுள்-உணர்வால் மாற்றப்படுகிறது.

பிறப்பு, நோய், முதுமை மற்றும் இறப்பு ஆகிய தீமைகளை மனதில் வைத்துக் கொள்ளுதல்: பொருள் மேம்பாடு அல்லது ஆன்மீக செல்வம் எது முக்கியம் என்பதை அறிவாற்றல் தீர்மானிக்கவில்லை என்றால், சுய அறிவைப் பெறுவதற்குத் தேவையான வலிமையான விருப்பத்தை வளர்த்துக் கொள்வது கடினம். ஆனால் புத்தி உலகின் அழகற்ற தன்மையைப் பற்றி உறுதியாக நம்பும்பொழுது, ​​அது தனது தீர்மானத்தில் உறுதியாகிறது. இந்த உறுதியைப் பெற, ஜடவுலகில் உள்ள வாழ்க்கையின் பிரிக்க முடியாத பகுதியாக இருக்கும் துயரங்களைப் பற்றி நாம் தொடர்ந்து சிந்திக்க வேண்டும். இதுவே புத்தரை ஆன்மீகப் பாதையை பின் பற்ற வைத்தது. அவர் ஒரு நோயுற்றவரைப் பார்த்து, 'ஓ உலகில் நோய் இருக்கிறது, நானும் ஒரு நாள் நோய்வாய்ப்படுவேன்' என்று நினைத்தார். பிறகு அவர் ஒரு வயதானவரைப் பார்த்து, 'உலகில்முதுமையும் இருக்கிறது .நானும் ஒரு நாள் முதுமை அடைவேன் என்பது இதன் பொருள்’ என்று நினைத்தார். அதன் பிறகு, அவர் ஒரு இறந்த நபரைப் பார்த்து, 'இதுவும் இருப்பின் ஒரு பகுதி' என்று உணர்ந்தார். நானும் ஒரு நாள் இந்த உலகை விட்டு போக வேண்டும் என்று அர்த்தம்.’ மிகவும் உணர்திறன் கொண்ட புத்தரின் அறிவுத்திறன், இந்த வாழ்க்கை உண்மைகளை ஒரு முறை பார்த்த அளவில் அவரை உலக இருப்பைத் துறக்கச் செய்தது. அத்தகைய தீர்க்கமான புத்தி நம்மிடம் இல்லாததால், உலகின் அழகற்ற தன்மையை உணர்வதற்காக இந்த உண்மைகளை நாம் மீண்டும் மீண்டும் சிந்திக்க வேண்டும்.

பற்றற்ற தன்மை: இது உலகின் மீது அக்கறையற்ற தன்மையைக் குறிக்கிறது. நமக்கு ஒரே ஒரு மனம் மட்டுமே உள்ளது, அதை ஆன்மீக இலக்குகளை அடைவதில் நாம் ஈடுபடுத்த விரும்பினால், நாம் அதை ஜடப் பொருள்கள் மற்றும் நபர்களிடமிருந்து பிரிக்க வேண்டும். ஆன்மீகப் பயிற்சியாளர் மனதை உலகப் பற்றில் இருந்து விளக்கி கடவுள் மீது அன்பும் பற்றும் கொள்கிறார்

வாழ்க்கைத் துணை, குழந்தைகள், வீடு மற்றும் பலவற்றுடன் ஒட்டிக்கொள்ளாமல் இருப்பது: மனம் எளிதாக இந்த பகுதிகளில் இணைக்கப்படுகிறது. உலக சிந்தனையில் ஒருவர் தன்னிச்சையாக குடும்பத்தையும் வீட்டையும் ‘என்னுடையது’ என்று அடையாளப்படுத்துகிறார். இவ்வாறு, அவை அடிக்கடி மனதில் நிலைத்து நிற்கின்றன மற்றும் அவற்றுடனான பற்றுதல் மனதை பொருள் உணர்வுடன் கட்டுப்படுத்துகிறது. இணைப்பு குடும்ப உறுப்பினர்களிடமிருந்து நாம் விரும்பும் நடத்தை பற்றிய எதிர்பார்ப்புகளை ஏற்படுத்துகிறது. மேலும் இந்த எதிர்பார்ப்புகளை பூர்த்தி செய்யாதபொழுது, ​​​​அது மன வேதனைக்கு வழிவகுக்கிறது. மேலும், அவர்கள் தற்காலிகமாக வேறு இடத்திற்குச் சென்றால், அல்லது நிரந்தரமாக அவர்கள் இறந்தால், குடும்பத்தை விட்டுப் பிரிந்து செல்வது தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாகிறது. இந்த அனுபவங்கள் மற்றும் அவற்றின் எதிர்பார்ப்பு அச்ச உணர்வு அனைத்தும் இதயத்தின் துயரத்திற்கு காரணமாகி கடவுளிடமிருந்து அதை இழுத்துச் செல்கின்றன. எனவே, நாம் அழியாத பேரின்பத்தை நாடுவோமானால், மனம் சிக்காமல் இருக்க, வாழ்க்கைத் துணை, குழந்தை மற்றும் வீடு ஆகியவற்றுடன் பழகும்பொழுது நாம் விவேகத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். ஒரு செவிலியர் மருத்துவமனையில் தனது கடமையை செய்வது போலவோ அல்லது ஒரு ஆசிரியர் தனது கடமையை பள்ளியில் செய்வது போலவோ நாம் அவர்களுக்கான நமது கடமையை பற்றுதல் இல்லாமல் செய்ய வேண்டும்.

வாழ்க்கையில் விரும்பிய மற்றும் விரும்பத்தகாத நிகழ்வுகளுக்கு மத்தியில் சமமான மனப்பான்மை: இன்பமான மற்றும் வேதனையான நிகழ்வுகள் அழைப்பின்றி இரவும் பகலும் வரும் என்பது மிகவும் சகஜமான உண்மை. இந்த இருமைகளுக்கு மேல் உயர, உலகை நோக்கிய பற்றுதல் மூலம் நமது ஆன்மீக வலிமையை மேம்படுத்த கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். வாழ்க்கையின் தலைகீழான திருப்பங்களால் மனக்கலக்கம் அடையாமல் மற்றும் வெற்றியின் பரவசத்தில் மூழ்கி விடாமல் இருப்பதற்கான திறனை நாம் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்,

என் மீது நிலையான மற்றும் பிரத்தியேகமான பக்தி: வெறும் பற்றின்மை என்றால் மனம் எதிர்மறையான திசையில் செல்லவில்லை என்று அர்த்தம். ஆனால் வாழ்க்கை என்பது விரும்பத்தகாதவற்றைத் தடுப்பதை விட விரும்பத்தக்கவற்றில் ஈடுபடுவது. வாழ்க்கையின் விரும்பத்தக்க குறிக்கோள், கடவுளின் தாமரை பாதத்தில் அதை பிரதிஷ்டை செய்வதாகும். எனவே, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அதை இங்கு எடுத்துரைத்துள்ளார்.

தனிமையான இடங்களுக்கான பற்றுதல்: உலக மக்களைப் போலன்றி, பக்தர்கள் தனிமையின் உணர்வுகளை சமாளிக்க மற்றவர்களோடு கூட்டுறவின் தேவையால் உந்தப்படுவதில்லை. அவர்கள் தனிமையை விரும்புகிறார்கள், அது கடவுளுடன் தங்கள் மனதைத் தொடர்புகொள்ள உதவுகிறது. எனவே, அவர்கள் பக்தி சிந்தனைகளில் தங்களை ஈர்க்கக்கூடிய தனிமையான இடங்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் இயல்பாகவே முனைகிறார்கள்.

இவ்வுலக வாழ்க்கைக்குரிய சமூகத்தின் மீதான வெறுப்பு: பொருள் மனதின் அடையாளம், அது உலக மக்கள் மற்றும் உலக விவகாரங்களைப் பற்றிய பேச்சுக்களில் இன்பம் காண்பதாகும். தெய்வீக உணர்வை வளர்ப்பவர் இந்த செயல்களுக்கு இயற்கையான வெறுப்பை உருவாக்குகிறார். இதனால், இவ்வுலக வாழ்க்கைக்குரிய சமூகத்தைத் தவிர்க்கிறார். அதே சமயம், கடவுளுக்குச் செய்யும் சேவையின் நிமித்தம் அதில் பங்கேற்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டால், பக்தன் அதை ஏற்றுக்கொண்டு, மனதளவில் பாதிக்கப்படாமல் இருப்பதற்கான வலிமையை வளர்த்துக் கொள்கிறான்.

ஆன்மீக அறிவில் திடப்பற்று: கோட்பாட்டளவில் ஒன்றை அறிவது போதாது. கோபம் ஒரு கெட்ட விஷயம் என்று ஒருவர் அறிந்திருக்கலாம், , ஆனால் அதை மீண்டும் மீண்டும் வெளிப்படுத்தலாம். ஆன்மிக அறிவை நம் வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்தக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். ஆழ்ந்த உண்மைகளை ஒருமுறை கேட்பதால் இது நடக்காது. அவற்றைக் கேட்ட பிறகு, நாம் அவற்றை மீண்டும் மீண்டும் சிந்திக்க வேண்டும். தெய்வீக உண்மைகளைப் பற்றிய இத்தகைய சிந்தனை ஆன்மீகத்தில் நிலையானது என்பதை பற்றி ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் பேசுகிறார்.

முழுமையான சத்தியத்தின் தத்துவப் பின்தொடர்தல்: விலங்குகள் கூட உண்ணுதல், உறங்குதல், புணர்ச்சி செய்தல் மற்றும் பாதுகாத்தல் போன்ற உடல் செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுகின்றன. இருப்பினும், கடவுள் மனித வடிவத்தை அறிவுத் திறனைக் கொண்டு குறிப்பாக ஆசீர்வதித்துள்ளார். இது சொகுசாக பொருள் சார்ந்த செயல்களில் ஈடுபடுவதற்கு உதவுவதற்காக அல்ல, மாறாக: 'நான் யார்? நான் ஏன் இங்கு இருக்கிறேன்? வாழ்க்கையில் எனது இலக்கு என்ன? இந்த உலகம் எப்படி உருவாக்கப்பட்டது?படைத்தவனுக்கும் எனக்கும் என்ன தொடர்பு? என்னுடைய வாழ்க்கையின் நோக்கத்தை எப்படி நிறைவேற்றுவது? போன்ற கேள்விகளை பற்றி நாம் சிந்திப்பதற்காக. சத்தியத்தின் இந்த தத்துவ நாட்டம், நமது சிந்தனையை மிருகத்தனமான மனநிலையிலிருந்து மேலே உயர்த்தி, கடவுள்-உணர்தல் பற்றிய தெய்வீக அறிவியலைக் கேட்கவும் படிக்கவும் நம்மை வழிநடத்துகிறது.

மேலே விவரிக்கப்பட்ட அனைத்து நற்பண்புகள், பழக்கவழக்கங்கள், நடத்தைகள் மற்றும் மனப்பான்மைகள் ஞானத்தையும் அறிவையும் வளர்க்கின்றன. இவற்றுக்கு எதிரானது மாயை, பாசாங்குத்தனம், வன்முறை, பழிவாங்கும் எண்ணம், போலித்தனம், குருவை அவமதித்தல், உடல் மற்றும் உள்ளத்தின் அசுத்தம், நிலையற்ற தன்மை, சுயக்கட்டுப்பாடு இல்லாமை, புல பொருள்களுக்காக ஏங்குதல்,, அகந்தை, வாழ்க்கைத் துணை, குழந்தைகள், வீடு போன்றவற்றில் சிக்கிக்கொள்ளுதல்.