ସପ୍ତମ ଅଧ୍ୟାୟ: ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ଯୋଗ

ଏହି ଅଧ୍ୟାୟରେ ଭଗବାନଙ୍କ ଶକ୍ତିର ଦୁଇଟି ଦିଗ, ଭୌତିକ ଏବଂ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ, ସମ୍ପର୍କରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇଅଛି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି ଯେ, ଏହି ସବୁ ଶକ୍ତି ତାଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ଲାଭ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ସୁତାରେ ମାଳି ଗୁନ୍ଥା ହେବା ପରି ତାଙ୍କଠାରେ ସନ୍ନିବିଷ୍ଟ ରହିଛନ୍ତି । ସେ ସମସ୍ତ ଶକ୍ତିର ଉତ୍ସ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ପୁନର୍ବାର ସବୁ କିଛି ତାଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ଲୀନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତାଙ୍କର ମାୟା ଶକ୍ତିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ, କିନ୍ତୁ ଯେଉଁବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କର ଶରଣାଗତ ହୁଏ, ସେ ତାଙ୍କର କୃପା ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମାୟାକୁ ସହଜରେ ଜୟ କରି ପାରିଥାଏ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚାରି ପ୍ରକାରର ବ୍ୟକ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ତାଙ୍କର ଶରଣାଗତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ ଚାରି ପ୍ରକାରର ବ୍ୟକ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ତାଙ୍କର ଭକ୍ତିରେ ନିୟୋଜିତ  ରହନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯିଏ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ହୋଇ ମନ ବୁଦ୍ଧି ସମର୍ପଣ ପୂର୍ବକ ତାଙ୍କର ଭକ୍ତି କରନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସେ ନିଜର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରିୟ ମନେ କରନ୍ତି । କେତେକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ସାଂସାରିକ କାମନା ପ୍ରଭାବିତ କରେ, ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗର ଦେବତାମାନଙ୍କର ଶରଣାଗତ ହୁଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗର ଦେବତାମାନେ ନଶ୍ୱର ସାଂସାରିକ ଫଳ ପ୍ରଦାନ କରିଥାଆନ୍ତି, ତାହା ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ପାଇଥିବା ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ କରିଥାଆନ୍ତି । ସୁତରାଂ, ଭକ୍ତିର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଷୟ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ, ଏହାର ପୁଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ସର୍ବଜ୍ଞତା, ସର୍ବବିଦ୍ୟମାନତା, ସର୍ବଶକ୍ତିସମ୍ପନ୍ନ ଆଦି ଅନନ୍ତ ଶାଶ୍ୱତ ଦିବ୍ୟ ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ସେ ହିଁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ତତ୍ତ୍ୱ ଏବଂ ଅନ୍ତିମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ତାଙ୍କ ଦୈବୀ ଯୋଗମାୟା ଶକ୍ତିର ପରଦାରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇ ଲୁକ୍‌କାୟିତ ରହିଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ସ୍ୱରୂପର ଅବିନଶ୍ୱର ଗୁଣକୁ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଆମେ ଯଦି ତାଙ୍କର ଆଶ୍ରିତ ହୋଇଯିବା, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ଆମକୁ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିବେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଜାଣି ଆମେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ଏବଂ କ୍ଷେତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବା ।