ନବମ ଅଧ୍ୟାୟ: ରାଜବିଦ୍ୟା ଯୋଗ

ସପ୍ତମ ଓ ଅଷ୍ଟମ ଅଧ୍ୟାୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୂଚନା ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶ୍ରେଣୀର ଯୋଗ ପାଇଁ, ସରଳତମ ମାର୍ଗ ଭକ୍ତି ହିଁ ଅଟେ । ନବମ ଅଧ୍ୟାୟରେ ସେ ତାଙ୍କର ଅପାର ମହିମା ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି, ଯାହା ହୃଦୟରେ ବିସ୍ମୟ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏବଂ ଭକ୍ତି ଜାଗ୍ରତ କରିଥାଏ । ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ନିଜର ସ୍ୱରୂପକୁ ପ୍ରକଟ କରିବାକୁ ଯାଇ ସେ କହୁଛନ୍ତି, ଯଦିଓ ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସେ ସାକାର ରୂପରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱକୁ ସାଧାରଣ ମାନବୀୟ ମନେକରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ସେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି କିପରି ଭାବରେ ମାୟା ଶକ୍ତି ଉପରେ ଆଧିପତ୍ୟ ବିସ୍ତାର କରି ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ସେ ଅସଂଖ୍ୟ ଜୀବଯୋନି ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି, ପ୍ରଳୟ ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଭିତରେ ଲୀନ କରନ୍ତି ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରରେ ସେମାନଙ୍କୁ ପୁନର୍ବାର ପ୍ରକଟ କରନ୍ତି । ସର୍ବତ୍ର ପ୍ରବାହିତ ହେଉଥିବା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବାୟୁ ଯେପରି ଆକାଶରେ ନିବାସ କରିଥାଏ, ସେହିପରି ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ତାଙ୍କଠାରେ ନିବାସ କରନ୍ତି । ତଥାପି ସେ ତାଙ୍କର ଦିବ୍ୟ ଯୋଗମାୟା ଶକ୍ତି ବଳରେ, ଜଣେ ନିରପେକ୍ଷ ସାକ୍ଷୀ ଭାବରେ ସମସ୍ତ କ୍ରିୟାଠାରୁ ସର୍ବଦା ନିର୍ଲିପ୍ତ ଏବଂ ନିରାସକ୍ତ ରହନ୍ତି ।

ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ଅନେକ ଉପାସ୍ୟ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଦ୍ୱନ୍ଦର ସମାଧାନ କରିବାକୁ ଯାଇ ସେ କହୁଛନ୍ତି, ଜଣେ ଭଗବାନ ହିଁ ସମସ୍ତ ଉପାସନାର ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସେ ହିଁ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ, ଆଧାର, ଆଶ୍ରୟ ଏବଂ ପରମ ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବୈଦିକ ରୀତିରେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରିବାକୁ ଆଗ୍ରହୀ, ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗପ୍ରାପ୍ତି କରନ୍ତି ଏବଂ ପୁଣ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବା ପରେ ପୁନର୍ବାର ପୃଥିବୀକୁ ଫେରିଆସନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ଭଗବାନଙ୍କର ଅନନ୍ୟ ଭକ୍ତି କରନ୍ତି ସେମାନେ ତାଙ୍କର ଦିବ୍ୟ ଲୋକକୁ ଯାଆନ୍ତି । ଏହିପରି ଭାବରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବିଶୁଦ୍ଧ ଭକ୍ତିର ଶ୍ରେଷ୍ଠତା ପ୍ରତିପାଦନ କରୁଛନ୍ତି । ଏପରି ଭକ୍ତିରେ ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ଇଚ୍ଛା ରଖିବା ଉଚିତ; ଆମର ସବୁକିଛି ତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସମର୍ପିତ କରିବା ଏବଂ ସମସ୍ତ କର୍ମ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ କରିବା ଉଚିତ । ଏହିପରି ଶୁଦ୍ଧ ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଆମେ କର୍ମ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ସହିତ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳିତ ହେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ।

ପୁନଶ୍ଚ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୂଚିତ କରୁଛନ୍ତି ଯେ, ସେ କାହାର ସହାୟତା କରନ୍ତି ନାହିଁ କି କାହାର ଉପେକ୍ଷା କରନ୍ତି ନାହିଁ- ସେ ନିରପେକ୍ଷ ଅଟନ୍ତି । ଏମିତି କି ଘୋର ପାପାତ୍ମା ବି ଯଦି ତାଙ୍କ ଶରଣାପନ୍ନ ହୁଏ, ସେ ତାକୁ ଆନନ୍ଦର ସହିତ ଗ୍ରହଣ କରି ଅବିଳମ୍ବେ ତାକୁ ପବିତ୍ର ଏବଂ ଶୁଦ୍ଧ କରିଦିଅନ୍ତି । ସେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ଭକ୍ତର ପତନ ହେବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତ ହୃଦୟରେ ରହି, ସେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଯାହା ନାହିଁ ତାହା ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି ଏବଂ ଯାହା ଅଛି ତା’ର ରକ୍ଷା କରନ୍ତି । ଅତଏବ, ଆମେ ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କର ଚିନ୍ତନ କରିବା, ତାଙ୍କର ଉପାସନା କରିବା, ଶରୀର ଓ ମନକୁ ତାଙ୍କଠାରେ ଅର୍ପଣ କରିବା ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଆମ ଜୀବନର ଚରମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଉଚିତ ।