Bhagavad Gita: Chapter 9, Verse 3

BG 9.3: இந்த தர்மத்தில் நம்பிக்கை இல்லாதவர்களால் எதிரிகளை வென்றவனாகிய என்னை அடைய முடியாது. ஓ எதிரிகளை வெல்லும் அர்ஜுனா, அவர்கள் பிறப்பு இறப்பு சுழற்சியில் மீண்டும் மீண்டும் இந்த உலகத்திற்கு திரும்பி வருகிறார்கள்.

முந்தைய இரண்டு வசனங்களில், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அறிவை உறுதியளித்து, எட்டு தகுதிகளுடன் அதைத் தகுதிப்படுத்தினார். இது இங்கே 'இந்த தர்மம்' அல்லது கடவுள் பக்தியின் பாதை என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

எவ்வளவு அற்புதமான அறிவு மற்றும் பயனுள்ள பாதையாக இருந்தாலும், அதில் நடக்க மறுப்பவருக்கு அது பயனற்றதாகவே இருக்கும். முந்தைய வசனத்தில் விளக்கியபடி, கடவுளைப் பற்றிய நேரடியான கருத்து பின்னர் வருகிறது; ஆரம்பத்தில், பக்தி அறிவியலின் பயிற்சியானது நம்பிக்கையுடன் தொடங்குகிறது. ப⁴க்¹தி¹ ரஸாம்ருத¹ ஸிந்து⁴ (1.4.15) ஆதௌ³ ஶ்ரத்³தா⁴ த¹த¹ஹ ஸாது⁴ஸங்கோ ’த¹ ப⁴ஜனக்¹ரியா. ‘கடவுளை அடையும் பாதையின் முதல் படி நம்பிக்கையை கொண்டிருக்க வேண்டும். பின்னர் ஒருவர் ஸத்ஸங்கத்தில் (ஆன்மீக நிகழ்ச்சிகளில்) பங்கேற்கத் தொடங்குகிறார். இது தனிப்பட்ட பக்தி பயிற்சிக்கு வழிவகுக்கிறது.’

அவர்கள் நேரடியாக உணரக்கூடியதை மட்டுமே நம்பத் தயாராக இருப்பதாக மக்கள் அடிக்கடி கூறுகிறார்கள், மேலும் கடவுளைப் பற்றிய உடனடி கருத்து இல்லாததால், அவர்கள் அவரை நம்பவில்லை. இருப்பினும், உண்மை என்னவென்றால், உலகில் உள்ள பல விஷயங்களை நேரடியாக உணராமல் நாம் நம்புகிறோம். கடந்த பல வருடங்களில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு தொடர்பான வழக்கின் மீது நீதிபதி தீர்ப்பு வழங்குகிறார். நீதிபதி தான் நேரடியாக அனுபவித்ததை மட்டுமே நம்பும் தத்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்டால், ஒட்டுமொத்த சட்ட அமைப்பும் தோல்வியடையும். இதேபோல், நாடு முழுவதும் இருந்து வரும் அறிக்கைகளின் அடிப்படையில் ஒரு ஜனாதிபதி ஒரு நாட்டை மேற்பார்வையிடுகிறார். அவர் தனது எல்லைக்குள் உள்ள அனைத்து கிராமங்களையும் நகரங்களையும் சென்று பார்ப்பது சாத்தியமில்லை. இப்பொழுது, ​​அவர் இந்த அறிக்கைகளை நம்பத் தயாராக இல்லை என்றால், என்ன நடக்கிறது என்பது குறித்து அவருக்கு நேரடியான கருத்து இல்லை என்ற அடிப்படையில், அவர் எப்படி முழு நாட்டையும் ஆட்சி செய்ய முடியும்? எனவே, பொருள் நடவடிக்கைகளில் கூட, ஒவ்வொரு அடியிலும் நம்பிக்கை அவசியம். பைபிள் இதை மிக அழகாகக் கூறுகிறது: ‘நாங்கள் பார்வையால் அல்ல, விசுவாசத்தினாலே நடக்கிறோம்.’ (2 கொரிந்தியர்கள் 5:7)

கடவுளைப் பற்றிய ஒரு அழகான கதை உள்ளது:

ஒரு சமயம் ஒரு அரசன் ஒரு ஸந்யாஸியிடம், ‘நான் கடவுளைப் பார்க்க முடியாது என்பதால் நான் அவரை நம்பவில்லை’ என்று கூறினார். அந்த ஸாது ஒரு பசுவை மன்னரின் அரசவைக்குக் கொண்டு வருமாறு கேட்டார். அரசர் பணிந்து, ஒரு பசுவைக் கொண்டு வரும்படி பணியாட்களிடம் கட்டளையிட்டார். அப்பொழுது ஸாது பால் கறக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டார். ஸாதுவின் விருப்பப்படி செய்யும்படி ராஜா மீண்டும் தனது ஊழியர்களுக்கு அறிவுருத்தினார்.

ஸந்யாஸி கேட்டார், ‘அரசே! பசுவிடமிருந்து புதிதாக கறந்த இந்த பாலில் வெண்ணை இருக்கிறது என்று நீங்கள் நம்புகிறீர்களா?

இந்த பாலில் வெண்ணை இருக்கிறது என்று தனக்கு முழு நம்பிக்கை இருப்பதாக ராஜா கூறினார்.

ஸந்யாஸி சொன்னார், ‘கறந்த பாலில் உள்ள வெண்ணையை உங்களால் பார்க்க முடியவில்லை அது எங்கே இருப்பதாக நீங்கள் நம்புகிறீர்கள்?’

அதற்கு அரசன், ‘பாலில் வெண்ணெய் நிரம்பியிருப்பதால், அதை நாம் தற்பொழுது பார்க்க முடியாது, ஆனால் அதைப் பார்ப்பதற்கு ஒரு செயல்முறை இருக்கிறது. பாலை தயிராக மாற்றி, பிறகு தயிரைக் கடைந்தால், வெண்ணெய் தெரியும்.'என்று கூறினார்

அந்த ஸந்யாஸி சொன்னார், ‘பாலில் உள்ள வெண்ணெய் போல, கடவுள் எங்கும் இருக்கிறார், அவரை உடனடியாக உணர முடியாவிட்டால், கடவுள் இல்லை என்ற முடிவுக்கு நாம் வரக்கூடாது. அவரை உணர்வதற்கு ஒரு செயல்முறை உள்ளது; நாம் நம்பிக்கை வைத்து, செயல்முறையைப் பின்பற்றத் தயாராக இருந்தால், நாம் கடவுளைப் பற்றிய நேரடியான உணர்வைப் பெற்று, கடவுளை உணர்ந்தவர்களாக மாறுவோம்.

கடவுள் நம்பிக்கை என்பது மனிதர்களாகிய நாம் பின்பற்றும் இயற்கையான செயல் அல்ல. நாம் சுயேச்சையாக கடவுள் மீது நம்பிக்கை வைப்பதற்கான முடிவை தீவிரமாக எடுக்க வேண்டும். கௌரவர்களின் கூட்டத்தில், துஷாசன் திரௌபதியின் ஆடையைக் களைய முயன்றபொழுது, ​​ஸ்ரீகிருஷ்ணர், அவரது புடவையை நீளமாக்கி அவமானம் மற்றும் சங்கடத்திலிருந்து அவரைக் காப்பாற்றினார். அங்கிருந்த கௌரவர்கள் அனைவரும் இந்த அதிசயத்தைக் கண்டனர், ஆனால் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் சர்வ வல்லமையில் நம்பிக்கை வைத்து சுயநினைவுக்கு வர மறுத்தனர். ஆன்மிகப் பாதையில் நம்பிக்கை கொள்ளாதவர்கள் தெய்வீக ஞானம் இல்லாதவர்களாகவும், வாழ்வு மற்றும் இறப்பு என்ற சுழற்சியில் சுழன்று கொண்டே இருப்பார்கள் என்றும் இந்த வசனத்தில் பரமாத்மா கூறுகிறார்.