Bhagavad Gita: Chapter 3, Verse 38

BG 3.38: நெருப்பு புகையால் மூடப்படுவது போலவும், தூசி கண்ணாடியை மறைப்பது போலவும், கருவில் கரு மறைந்திருப்பது போலவும், ஒருவரின் அறிவு ஆசையால் மறைக்கப்படுகிறது.

எது சரி எது தவறு என்று அறிவது பாகுபாடு எனப்படும். இந்த பாகுபாடு புத்தியில் உள்ளது. இருப்பினும், காமம் மிகவும் வலிமையான எதிரியாகும், அது புத்தியின் பாகுபாடு செய்யும் திறனைக் குறைக்கிறது. இந்தக் கொள்கையை விளக்குவதற்கு ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் மூன்று தரமான உதாரணங்களைத் தருகிறார். ஒளியின் ஆதாரமான நெருப்பு புகையால் மூடப்பட்டிருக்கும். இந்த பகுதி மறைதல் ஸாத்வீக ஆசைகள் உருவாக்கும் மெல்லிய மேகம் போன்றது. இயற்கையாகவே பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடி, தூசியால் மறைக்கப்படுகிறது. இந்த அரைகுறை ஒளிபுகாநிலையானது, புத்தியின் மீது ஆர்வ முறையால் தூண்டப்பட்ட ஆசைகளின் முகமூடி தாக்கம் போன்றது. மேலும் கரு கர்ப்பப் பையில் மறைந்திருக்கிறது. இந்த முழுமையான தெளிவின்மை, நன்மை தீமைகளைப் பகுத்தறியும் புத்தி யைத் தகர்க்கும் தாமசிக ஆசைகளின் விளைவு. அதேபோல், நமது ஆசைகளின் தர விகிதத்தில், நாம் கேட்ட மற்றும் படித்த ஆன்மீக அறிவு மறைக்கப்படுகிறது.

இதை விளக்க ஒரு அழகான உருவகக் கதை உள்ளது. ஒரு மனிதன் காட்டின் ஓரமாக மாலை நடைப்பயிற்சி மேற்கொள்வது வழக்கம். ஒரு மாலை, அவர் காட்டில் நடக்க முடிவு செய்தார். அவர் இரண்டு மைல்கள் நடந்தபோது, ​​​​சூரியன் மறையத் தொடங்கியது, வெளிச்சம் மங்கத் தொடங்கியது. அவர் காட்டை விட்டு வெளியேறத் திரும்பினார், ஆனால் அவரது திகைப்புக்கு மறுபுறம் விலங்குகள் கூடி இருப்பதைக் கண்டார். இந்த கொடூரமான விலங்குகள் அவரை துரத்த ஆரம்பித்தன, அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க, அவர் காட்டுக்குள் ஓடினார். ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது, ​​ஒரு சூனியக்காரி தன்னைத் தழுவிக் கொள்வதற்காகத் திறந்த கைகளுடன் நிற்பதைக் கண்டார். அவளிடமிருந்து தப்பிக்க, அவர், திசையைத் திருப்பி, விலங்குகளுக்கும் சூனியக்காரிக்கும் செங்குத்தாக ஓடினார். அதற்குள் இருட்டாகிவிட்டது. அதிகம் பார்க்க முடியாமல், மரத்தில் தொங்கிய கொடியால் மூடப்பட்டிருந்த பள்ளத்தின் மீது ஓடினார். அவர் தலைகீழாக விழுந்தார், ஆனால் அவரது கால்கள் கொடியில் சிக்கிக்கொண்டன. இதன் விளைவாக, அவர் பள்ளத்தின் மேலே தலைகீழாகத் தொங்கத் தொடங்கினார். சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு சுயநினைவுக்கு வந்த அவர், பள்ளத்தின் அடிவாரத்தில் ஒரு பாம்பு ,தன்னை தீண்டுவதற்கு காத்திருப்பதை கண்டார். இதற்கிடையில், இரண்டு எலிகள் தோன்றின-- ஒன்று வெள்ளை மற்றும் ஒரு கருப்பு---மற்றும் கொடியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கிளையை மெல்ல ஆரம்பித்தது. அவனுடைய பிரச்சனைகளைக் குழப்ப, சில குளவிகள் கூடி அவன் முகத்தில் கொட்ட ஆரம்பித்தன. இந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையில், அந்த நபர் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இப்படிப்பட்ட இக்கட்டான சூழ்நிலையில் அவர் எப்படி சிரிக்கிறார் என்று தத்துவவாதிகள் கூடி யோசித்தனர். மேல்நோக்கிப் பார்த்த, அவர்கள் தேன்கூட்டை கண்டார்கள். அதிலிருந்து தேன் அவரது நாக்கில் சொட்டிக்கொண்டிருந்தது. அவர் அந்த தேனை நக்கி அது எவ்வளவு இன்பமானது என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தார் அவர் விலங்குகள், சூனியக்காரி, பாம்பு, எலிகள் மற்றும் குளவிகளை மறந்துவிட்டார்.

கதையில் வரும் நபர் நமக்கு பைத்தியக்காரனாகத் தோன்றலாம். இருப்பினும், இந்த கதை ஆசையின் செல்வாக்கின் கீழ் அனைத்து மனிதர்களின் நிலையையும் சித்தரிக்கிறது. கதையில் வரும் நபர் நடந்து கொண்டிருந்த காட்டில், ஒவ்வொரு அடியிலும் இருக்கும் ஆபத்து நாம் வாழும் பொருள் உலகத்தைக் குறிக்கிறது. அவரைத் துரத்திய விலங்குகள் வாழ்க்கையில் தோன்றத் தொடங்கும் நோய்களைக் குறிக்கின்றன, மேலும் இறக்கும் வரை அவை நம்மை துன்புறுத்திக் கொண்டே இருக்கின்றன. சூனியக்காரி, காலப்போக்கில் நம்மை அரவணைக்க காத்திருக்கும் முதுமையை பிரதிபலிக்கிறது. குழியின் அடிப்பகுதியில் உள்ள பாம்பு நம் அனைவருக்கும் தவிர்க்க முடியாத மரணம் போன்றது. வெள்ளை மற்றும் கருப்பு எலிகள் பகல் மற்றும் இரவு ஆகியவற்றைக் குறிக்கின்றன, அவை நம் வாழ்க்கையை சீராக குறைத்து, நம்மை மரணத்தை நோக்கி கொண்டு செல்கின்றன. முகத்தில் கொட்டிக் கொண்டிருந்த குளவிகள் நமது எண்ணிலடங்கா ஆசைகள் மனத்தில் எழும்பி அதைக் கிளர்ச்சியடையச் செய்து, நமக்கு வேதனையையும், வருத்தத்தையும் உண்டாக்குகின்றன. உலகில் நாம் அனுபவிக்கும் சிற்றின்ப இன்பத்தை தேன் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது, இது நமது புத்தியின் பாகுபாட்டை மறைக்கிறது. எனவே, நமது இக்கட்டான நிலையை மறந்து, புலன்களின் தற்காலிக இன்பங்களை அனுபவிப்பதில் ஆழ்ந்து விடுகிறோம். இந்த வகையான ஆசைகள் நமது பாகுபடுத்தும் சக்தியை மறைப்பதற்கு காரணம் என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்.