அத்தியாயம் 18: மோக்ஷ ஸன்யாஸ யோகம்

பகவத் கீதையின் இறுதி அத்தியாயம் மிக நீளமானது மற்றும் பல விஷயங்களை உள்ளடக்கியது. பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் இரண்டு ஸமஸ்கிருத வார்த்தைகளான ஸன்யாஸ் (செயல்களைத் துறத்தல்) மற்றும் தியாக் (ஆசைகளைத் துறத்தல்) பற்றிய கேள்வியுடன் அர்ஜுனன் துறவின் தலைப்பைத் தொடங்குகிறார். இரண்டு வார்த்தைகளும் 'கைவிடுவது' என்ற வார்த்தையின் மூலத்திலிருந்து வந்தவை. ஒரு ஸன்யாஸி (துறவி) என்பது குடும்ப வாழ்க்கையில் பங்கேற்காதவர் மற்றும் ஸாதனா (ஆன்மீக ஒழுக்கம்) செய்ய சமுதாயத்திலிருந்து விலகுபவர். தியாகி என்ற வார்த்தையின் பொருள் செய்யும் செயல்களை அனுபவிக்கும் சுயநல ஆசையை கைவிட்டு செயல்களை செய்பவன், (இது கீதையில் உள்ள வார்த்தையின் பொருள்) ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் இரண்டாவது வகையான துறவை பரிந்துரைக்கிறார். தியாகம், தானம், தவம் மற்றும் பிற கடமைகளை ஒருபோதும் கைவிடக்கூடாது என்று அவர் அறிவுறுத்துகிறார், ஏனெனில் அவை ஞானிகளையும் கூட தூய்மைப்படுத்துகின்றன. மாறாக, இந்தச் செயல்களின் பலன்களில் எந்தப் பற்றுதலும் இல்லாமல், அவர்கள் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகவே அவை கடமையாகச் செய்யப்பட வேண்டும்.

பின்னர், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் செயலைத் தூண்டும் மூன்று காரணிகள், செயலின் மூன்று பகுதிகள் மற்றும் செயலின் விளைவுக்கு பங்களிக்கும் ஐந்து காரணிகள் பற்றிய விரிவான பகுப்பாய்விற்கு செல்கிறார். இவை ஒவ்வொன்றையும் மூன்று குணங்களின் அடிப்படையில் விவரிக்கிறார். குறைபாடு உள்ளவர்கள் தங்கள் செயல்களுக்கு தங்களை மட்டுமே காரணமாக கருதுவதை அவர் நிரூபிக்கிறார். ஆனால் ஞானம் பெற்ற ஆன்மாக்கள், தூய்மைப்படுத்தப்பட்ட புத்தியுடன், தங்களைச் செய்பவர்களாகவோ அல்லது தங்கள் செயல்களை அனுபவிப்பவர்களாகவோ கருதுவதில்லை. அவர்கள் செய்யும் செயல்களின் பலன்களிலிருந்து எப்பொழுதும் விலகி இருப்பதால், அவர்கள் கர்ம வினைகளுக்குக் கட்டுப்படுவதில்லை. மக்கள் ஏன் தங்கள் நோக்கங்களிலும் செயல்பாடுகளிலும் வேறுபடுகிறார்கள் என்பதை அத்தியாயம் விளக்குகிறது.

பொருள் இயற்கையின் மூன்று முறைகளின்படி, இது அறிவின் வகைகள், செயல்களின் வகைகள் மற்றும் செயல்பாட்டாளர்களின் வகைகளை விவரிக்கிறது. பின்னர் அதே பகுப்பாய்வை இது புத்தி, உறுதி மற்றும் மகிழ்ச்சிக்கு வழங்குகிறது. இந்த அத்தியாயம் ஆன்மீக வாழ்க்கையில் பரிபூரணத்தை அடைந்தவர்கள் மற்றும் ப்ரஹ்மத்தை உணர்தலில் உள்ளவர்களைப் பற்றிய ஒரு முன்னோட்டத்தை அளிக்கிறது. அத்தகைய பரிபூரண யோகிகள் கூட பக்தியில் ஈடுபடுவதன் மூலம் தங்கள் உணர்தலில் நிறைவு பெறுகிறார்கள் என்று கூறுகிறது. எனவே, உன்னதமான தெய்வீக ஆளுமையின் ரகசியத்தை அன்பான பக்தியின் மூலம் மட்டுமே அறிய முடியும்.

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனுக்கு, கடவுள் அனைத்து உயிரினங்களின் இதயங்களிலும் வசிக்கிறார் என்பதையும், அவர்களின் கர்மங்களுக்கு ஏற்ப அவர்களின் அலைந்து திரிவதையும் வழி நடத்துகிறார் என்று நினைவூட்டுகிறார். அவரை நினைவு கூர்ந்து, நமது எல்லாச் செயல்களையும் அவருக்கு அர்ப்பணித்து, அவரிடம் அடைக்கலம் அடைந்து, அவரையே நமது உயர்ந்த குறிக்கோளாகக் கொண்டால், அவருடைய அருளால் நாம் எல்லாத் தடைகளையும் சிரமங்களையும் கடந்து செல்வோம். ஆனால், அகந்தையால் தூண்டப்பட்டு, நமது விருப்பப்படி செயல்பட்டால், வெற்றியை அடைய முடியாது. இறுதியாக, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், அனைத்து வகையான மத வாதங்களை விட்டுவிட்டு, கடவுளிடம் சரணடைவதே மிகவும் ரகசியமான அறிவு என்பதை வெளிப்படுத்துகிறார். எவ்வாறாயினும், எளிமையை கடைபிடிக்காதவர்கள் அல்லது அர்ப்பணிப்பு இல்லாதவர்களுக்கு இந்த அறிவை வழங்கக்கூடாது, ஏனென்றால் அவர்கள் அதை தவறாகப் புரிந்துகொண்டு பொறுப்பற்ற முறையில் செயல்களை கைவிடுவதற்கு தவறாகப் பயன்படுத்துவார்கள். ஆனால், இந்த ரகசிய அறிவை தகுதியுள்ள ஆத்மாக்களுக்கு விளக்கினால், அதுவே அன்பின் மிகப்பெரிய செயலாகவும், கடவுளுக்கு மிகவும் பிடித்ததாகவும் இருக்கும்.

அர்ஜுனன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரிடம் தனது மாயை கலைந்துவிட்டதாகவும், அறிவுறுத்தியபடி செயல்படத் தயாராக இருப்பதாகவும் தெரிவிக்கிறார். இறுதியில், பார்வையற்ற மன்னர் திருதராஷ்டிரரிடம் உரையாடலைச் எடுத்துரைக்கும் சஞ்ஜயன் தெய்வீக உரையாடலைக் கேட்டு வியப்புடனும் திகைப்புடனும் இருப்பதாகக் கூறுகிறார். புனிதமான உரையாடலை நினைவுபடுத்தி, கடவுளின் பிரமாண்டமான பிரபஞ்ச வடிவத்தை நினைவுகூரும் போது அவர் உடல் சிலிர்த்து பரவசமாக உணர்கிறார். வெற்றி, நன்மை, மேன்மை மற்றும் செழுமை ஆகியவை எப்போதும் கடவுள் மற்றும் அவரது தூய பக்தர் பக்கமே இருக்கும் ஏனென்றால் பொய்யின் இருள் எப்போதும் முழுமையான உண்மையின் ஒளியால் அழிக்கப்படும். என்று ஆழமான உச்சரிப்புடன் முடிக்கிறார்.