விஷயா வினிவர்த1ன்தே1 நிராஹாரஸ்ய தே3ஹின: |
ரஸவர்ஜம் ரஸோப்1யஸ்ய ப1ரம் த்3ருஷ்ட்1வா நிவர்த1தே1 ||
59 ||
விஷயாஹா—--புலன்களின் பொருள்கள்; வினிவர்தந்தே--—கட்டுப்படுத்து; நிராஹாரஸ்ய--—தன்னடக்கம்; தேஹினஹ--—உடலுறந்தவர்களுக்கு; ரஸ-வர்ஜம்--—சுவையை நிறுத்துதல்; ரஸஹ—--சுவை; அபி—--எனினும்; அஸ்ய—--நபரின்; பரம்—--உயர்ந்த; த்ரிஷ்ட்வா—-உணர்ந்தவனுக்கு; நிவர்ததே—-- நின்றுவிடுகிறது
Translation
BG 2.59: ஆர்வமுள்ளவர்கள் தங்கள் இன்பப் பொருட்களிலிருந்து புலன்களைக் கட்டுப் படுத்தினாலும், புலன் பொருள்களுக்கான சுவை எஞ்சியுள்ளது. இருப்பினும், பரமத்தை உணர்ந்தவர்களுக்கு இந்த சுவை கூட நின்றுவிடுகிறது.
Commentary
ஆசைகள் பலவீனமடைகின்றன. அதுபோலவே, நோயிலும் ஒருவர் இன்பப் பொருள்களின் மீது ஆர்வத்தை இழக்கிறார். இந்த விரக்தி நிலைகள் தற்காலிகமானவை, ஏனென்றால் ஆசையின் விதை மனதில் உள்ளது. நோன்பு முடிவடையும் போது அல்லது நோய் நீங்கும் போது ஆசைகள் திரும்பும்.
ஆசை விதை என்பது என்ன? இது கடவுளின் மிகச் சிறிய பகுதியான ஆன்மாவின் கடவுளின் தெய்வீக பேரின்பத்திற்கான உள்ளார்ந்த இயல்பு, அந்த தெய்வீக பேரின்பம் கிடைக்கும் வரை, ஆத்மா ஒருபோதும் திருப்தியடையாது, மகிழ்ச்சிக்கான தேடல் தொடரும். ஸாதகர்கள் (ஆன்மீக ஆர்வலர்கள்) தங்கள் உணர்வுகளை வலுக்கட்டாயமாக கட்டுப்படுத்தலாம், ஆனால் அத்தகைய கட்டுப்பாடு தற்காலிகமானது, ஏனெனில் அது ஆசையின் உள் சுடரை அணைக்காது. இருப்பினும், ஆன்மா கடவுளிடம் பக்தியில் ஈடுபட்டு, தெய்வீக பேரின்பத்தைப் பெறும்போது, அது எல்லையற்ற வாழ் நாட்களாக ஏங்கிக்கொண்டிருந்த உயர்ந்த சுவையை அனுபவிக்கிறது. தை1த்1தி1ரிய உபநி1ஷத3ம்கூறுகிறது:
ரஸோ வை ஸஹ ரஸம் ஹ்யேவாயம் லப்4த4வா நந்தீ3 ப4வதி1 (2.7.2)
‘கடவுள் அளவற்ற பேரின்பத்தின் ஸ்வரூபம். ஆன்மா கடவுளை அடையும் போது, அது பேரின்பத்தில் திருப்தி அடைகிறது.’ பின்னர், இயற்கையாகவே ஒருவன் கீழ் சிற்றின்ப இன்பங்களை நோக்கிய வெறுப்பை வளர்த்துக் கொள்கிறான். பக்தியின் மூலம் வரும் இந்தப் பற்றின்மை உறுதியானது, அசைக்க முடியாதது.’
இவ்வாறு, பகவத் கீதை ஆசைகளை அடக்குவதைக கற்பிக்கவில்லை; மாறாக, ஆசைகளை கடவுளை நோக்கி செலுத்துவதன் மூலம் எதிர்மறை தூண்டுதல்களை ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய நடத்தைகளாக மாற்றி, அவற்றை பதங்கமாக்கும் அழகான பாதையை இது கற்பிக்கிறது. துறவி ராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸ்ர் இந்தக் கொள்கையை மிகவும் சிறப்பாக வெளிப்படுத்தினார், அவர் கூறினார்: 'பக்தி என்பது மேலான அன்பு; மேலும் தாழ்ந்தவர்கள் தாமாகவே விழுந்துவிடுவார்கள்.
